Ελιά Καλαμών , μια ελιά με μεγάλο κέρδος ,ποικιλίες που γίνονται και βρώσιμες ελιές.Καλλιέργεια ελιάς Καλαμών.

Η επιτραπέζια ελιά Καλαμών είναι η «μαύρη βασίλισσα» των ελληνικών –και όχι μόνο – ποικιλιών. Η τιμή της κυμαίνεται από 1,50 ευρώ έως 2,50 ευρώ το κιλό η Α΄κατηγορία και 0,70- 1.40 η Β΄κατηγορία .

Καθώς ολοκληρώνεται η συγκομιδή στις περισσότερες περιοχές της χώρας, οι τιμές καταγράφουν ανοδικές διαθέσεις λόγω της καλής ποιότητας και μειωμένης παραγωγής.

Σε περιοχές όπως η Λακωνία αλλά και οι Λιβανάτες και Τραγάνα και γενικότερα στην περιοχή Αταλάντης Φθιώτιδας , όπου καλλιεργείται η μεγαλόκαρπη ελιά Καλαμών, η συγκομιδή έχει σχεδόν ολοκληρωθεί, στο Μεσολόγγι (Δυτική Ελλάδα) βρίσκεται σε εξέλιξη, ενώ στη Μεσσηνία βρίσκεται στα πρώτα στάδια.

Η παραγωγή της Λακωνίας, υπολογίζεται πως είναι 6-7 χιλιάδες τόνοι, της Μεσσηνίας 1500 τόνοι ,της περιοχής Αταλάντης 35 χιλιάδες τόνοι με  αυξητικές τάσεις και της Αιτωλ/νίας 30 χιλιάδες τόνοι  και εκεί με σημαντικές αυξητικές τάσεις.

“Ένας μεγάλος όγκος παραγωγών στρέφεται στην συγκεκριμένη καλλιέργεια, μετά και την εγκατάλειψη του καπνού, αφού βλέπει από αυτή μια προοπτική και ένα εισόδημα για πολλά χρόνια. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως η παραγωγή ελιάς Καλαμών στην Αιτωλ/νία, σε δέκα χρόνια θα αγγίξει τις 80 χιλιάδες τόνους!

       ΜΟΝΟΕΤΗ ΦΥΤΩΡΙΑ ΕΛΙΑΣ ΚΑΛΑΜΩΝ από ΑΓΡΙΕΛΙΑ -Α.Α.ΑΛΕΞΙΟΥ 6936950699

ΔΙΕΤΗ ΦΥΤΩΡΙΑ ΕΛΙΑΣ ΚΑΛΑΜΩΝ από ΑΓΡΙΕΛΙΑ -Α.Α.ΑΛΕΞΙΟΥ   6936950699

Στα φυτώρια ελιάς από αγριελιά ΑΛΕΚΟΥ Αργύρη ΑΛΕΞΙΟΥ στην Τραγάνα Φθιώτιδας , καλλιεργείται εδώ και 45 χρόνια ,από το 1970 , η ποιοτική ελιά Καλαμών που με την κατάλληλη καλλιέργεια δίνει κυρίως μεγαλόκαρπη ελιά Καλαμών και Α΄κατηγορίας κυρίως. Η Καλαμών από αγριελιά δίνει ήδη από τον τρίτο χρόνο καρπό και απο τον 5ο χρόνο μπαίνει στην παραγωγή με 15-20 κιλά το δένδρο. 

Mια από τις καλύτερες επιτραπέζιες ποικιλίες,που χρησιμοποιείται για την παρασκευή του γνωστού και μοναδικού στον κόσμο εμπορικού τύπου βρώσιμης ελιάς .Το δέντρο είναι αρκετά εύρωστο, τα κλαδιά του έχουν αναρριχητική τάση και χαρακτηριστικά μεγάλα φύλλα.Ο καρπός έχει σχήμα κυλινδροκωνικό και μοιάζει περισσότερο ή λιγότερο με τη ρόγα της ποικιλίας του σταφυτλιού .Για το λόγο αυτό ονομάζεται και αετονυχολιά ή αετονυχιά Καλαμών.Κατα μέσο όρο ο καρπός έχει βάρος 5-6 γρ. και ο πυρήνας είναι λείος και αποσπάται εύκολα απο τη σάρκα.Σαν δέντρο είναι μέτριας παραγωγικότητας,απαιτητικό σε εδαφική και ατμοσφαιρική υγρασία,ανθεκτικό στγην αλατότητα του εδάφους, καθώς και ανθεκτικό στο βερτισίλιο.Ως προς την ωρίμανση του καρπού της θεωρείται μεσοπρώιμη (ωριμάζει τέλη Νοεμβρίου - Δεκέμβριο). Σε µια σειρά από πειράµατα που έγιναν για τη διερεύνηση της παθογένειας αντιπροσωπευτικών αποµονώσεων από τον ελληνικό πληθυσµό του Pseudomonas syringae subsp. savastanoi, οι Παναγόπουλος και Καµινιάρης (1992) εξέτασαν τη συµπεριφορά 6 ποικιλιών ελιάς που καλλιεργούνται ευρέως στη χώρα. Όλες οι ποικιλίες εµφάνιζαν την ίδια ευπάθεια σε όλες τις αποµονώσεις που ήταν υπό εξέταση. Όµως, σε συνθήκες αγρού η µικρόκαρπη ποικιλία Κορονέικη ήταν η µόνη έντονα προσβεβληµένη από την καρκίνωση. Αυτή είναι η µόνη ποικιλία παραγωγής λαδιού στη χώρα µας και συνήθως συγκοµίζεται µε ραβδισµό. Η µεγαλόκαρπη ποικιλία Κονσερβολιά ήταν επίσης ευπαθής σε συνθήκες αγρού και µπορεί να εµφανίσει έντονα το σύµπτωµα της κηλίδωσης των καρπών όταν επικρατεί βροχερός καιρός κατά την περίοδο Ιουνίου και Ιουλίου. Κάποιες από τις υπόλοιπες ποικιλίες όπως η Καλαµών και Μεγαρείτικη ήταν ελάχιστα η και καθόλου µολυσµένες από την καρκίνωση. Η άγρια ελιά που χρησιµοποιήθηκε στα τεστ ήταν απρόσβλητη στις αποµονώσεις. Οι αποµονώσεις από πικροδάφνη και γιασεµί ήταν µολυσµατικές στην ελιά αλλά οι αποµονώσεις από ελιά δεν µόλυναν την πικροδάφνη. Απαιτήσεις σε έδαφος: Η ελιά αναπτύσσεται σ’ όλα τα εδάφη ακόμα και στα άγονα πετρώδη. Αποδίδει όμως πολύ καλύτερα σε σχετικά γόνιμα εδάφη που συγκρατούν αρκετή υγρασία. Υποφέρει σοβαρά σε βαριά εδάφη που νεροκρατούν. Προτιμάει ουδέτερη ή ελαφρά αλκαλική αντίδραση (pH 7-8) του εδάφους, αντέχει όμως και στα ελαφρά όξινα εδάφη. Παρουσιάζει σχετικά καλή αντοχή στην αλατότητα του εδάφους, εκδηλώνοντας μόνο μέτρια επίδραση σε ηλεκτρική αγωγιμότητα (ECe) μέχρι 4 dS/m και σε περιεκτικότητα ανταλλάξιμου Νατρίου (Νa) μέχρι 20-40%. Ενδεικτική λίπανση κατά τα πρώτα έτη της εγκατάστασης των δένδρων:Ελαιόδενδρα 1-3 ετών: Κάθε έτος γίνεται λίπανση σε κάθε δένδρο με 0,1 – 0,3 κιλά αζώτου, 0,1 – 0,3 κιλά P2O5 και 0,1-0,2 κιλά Κ2Ο. Ελαιόδενδρα από 4 ετών έως το στάδιο παραγωγής: Κάθε έτος γίνεται λίπανση σε κάθε δένδρο με 0,3 – 0,5 κιλά αζώτου, 0,3 – 0,4 κιλά P2O5 και 0,2-0,4 κιλά Κ2Ο. Ενδεικτική λίπανση σε παραγωγικά δένδρα Χρόνος εφαρμογής: Οι φωσφοροκαλιούχες λιπάνσεις γίνονται το φθινόπωρο ή αμέσως μετά τη συγκομιδή του καρπού. Η αζωτούχος λίπανση σε ξηρικούς ελαιώνες γίνεται την περίοδο Δεκεμβρίου-Φεβρουαρίου, ει-δικότερα στην Ανατολική Ελλάδα (λίγες βροχοπτώσεις) εφαρμόζεται στην αρχή της περιόδου αυτής, ενώ στη Δυτική προς το τέλος. Σε ποτιστικούς ελαιώνες το άζωτο μπορεί να χορηγηθεί σε τρεις δόσεις: α) μία το Δεκέμβριο-Φεβρουάριο ως βασικό λίπασμα και β) 2 άλλες αργότερα σε νιτρική μορφή. Τρόπος εφαρμογής: Όταν η αντιμετώπιση των ζιζανίων γίνεται με καλλιέργεια του εδάφους (άροση – φρεζάρισμα) ταυτόχρονα μπορεί να γίνει και η ενσωμάτωση των λιπασμάτων. Συνήθως η διασπορά των λιπασμάτων γίνεται κάτω από την κόμη των δένδρων. Τα φωσφορο- καλιούχα λιπάσματα μπορούν να ενσωματωθούν και σε αυλάκια (βάθους 20-25 εκ.) που ανοίγονται στις δύο πλευρές της κόμης των δένδρων και τα οποία εφάπτονται στο περίγραμμα της κόμης. Σε αρδευόμενους ελαιώνες υπάρχει δυνατότητα τα λιπάσματα να παρέχονται μαζί με την άρδευση (υδρολίπανση). Ειδικά για το άζω-το, ένα μέρος του μπορεί να χορηγηθεί και με διαφυλλική λίπανση που είναι ιδιαίτερα αποτελεσματική σε ξηρικούς ελαιώνες, στους οποίους η απορρόφηση αζώτου μέσω των ριζών είναι πολύ περιορισμένη. Συνιστώμενες ποσότητες Ν :Ανάλογα με το βροχομετρικό ύψος, προτείνεται η χορήγηση 100 γρ. Ν/δένδρο ανά 100 mm βροχής ή 1 Kg N/στρ./100 mm βροχής. Για μέση ετήσια βροχόπτωση 400-700 mm, η χορηγούμενη ποσότητα αζώτου μπορεί να αυξάνεται αναλογικά μέχρι 1500 γρ. Ν/δένδρο. Σε περιοχές με ετήσια βροχόπτωση πάνω από 700 mm ή σε αρδευόμενους ελαιώνες η δόση του Ν μπορεί να φθάσει τα 1500 γρ. Ν/δένδρο. Το άζωτο σε ξηρικούς ελαιώνες (Δεκέμβριο-Φεβρουάριο) δίνεται ως αμμωνιακό ή ως ουρία, ενώ σε ποτιστικούς ελαιώνες η πρώτη εφαρμογή (βασική λίπανση) δίνεται ως αμμωνιακή μορφή ή ουρία και οι δύο επόμενες εφαρμογές με νιτρική μορφή. Εκτός από τη φυλλοδιαγνωστική η ρύθμιση της αζωτούχου λιπάνσεως μπορεί να ρυθμιστεί και με βάση το μήκος της ετήσιας βλάστησης. Συνιστώμενες ποσότητες Ρ: Φωσφορική λίπανση ενδείκνυται συνήθως α) σε φτωχά και αβαθή εδάφη, β) σε ελαιώνες που λιπαίνονται επί σειρά ετών με υψηλές ποσότητες Ν, γ) σε εδάφη με υψηλό περιεχόμενο σε CaCO3και δ) σε εδάφη με χαμηλό pH. Δεν ενδείκνυται 1) σε ελαιώνες που στο παρελθόν έγινε άφθονη φωσφορική λίπανση και 2) σε ελαιώνες που λόγω ανεπαρκούς εδαφικής υγρασίας δέχονται μόνο μικρές ποσότητες αζώτου. Οι περιπτώσεις στις οποίες χρειάζεται προσθήκη φωσφόρου μπορούν να εντοπιστούν εύκολα με τη φυλλοδιαγνωστική. Περιεκτικότητα των φύλλων το χειμώνα σε φώσφορο γύρω στο 0,09-0,10% και μια σχέση Ν/Ρ γύρω στο 20 δείχνουν ότι η φωσφορική λίπανση θα ήταν σκόπιμη. Με υψηλότερες τιμές φωσφόρου στα φύλλα ή με κατώτερη αναλογία Ν/Ρ δεν πρέπει να αναμένεται αντίδραση των δένδρων στη φωσφορική λίπαν-ση. Αν απαιτείται φωσφορική λίπανση, τότε συνιστάται η φωσφορική λίπανση συντηρήσεως να μην υπερβαίνει το 1/3-1/5 του χορηγούμενου αζώτου. Δηλαδή, όταν χορηγείται 1 κιλό Ν/δένδρο (π.χ. 5 κιλά θειικής αμμωνίας) τότε ο φώσφορος δεν πρέπει να υπερβαίνει τα 200-350 γρ. P2O5/δένδρο (δηλ. 1,0-1,7 κιλά υπερφοσφωρικού 0-20-0). Σε περιπτώσεις έντονης έλλειψης φωσφόρου χρειάζεται ισχυρή φωσφορική λίπανση της τάξης των 4-5 Kg P2O5 /δένδρο (δηλ. 20-25 κιλά 0-20-0) για δένδρα πλήρους ανάπτυξης. Σε νεαρότερα δένδρα χορηγείται μικρότερη ποσότητα ανάλογα με την ηλικία και την ανάπτυξη των δένδρων. Η ισχυρή αυτή φωσφορική λίπανση μοιράζεται σε δύο χρονιές και στη συνέχεια ακολουθεί η λίπανση συντήρησης. Επισημαίνεται ότι η φωσφορική λίπανση θεραπείας της τροφοπενιακής καταστάσεως των ελαιόδενδρων πρέπει να συνοδεύεται και από τη χορήγηση επαρκούς ποσότητας αζώτου. Συνιστώμενες ποσότητες Κ: Σε ελαιώνες στους οποίους στο παρελθόν δεν έγινε καλιούχα λίπανση, καλό είναι για μερικά χρόνια να δοθεί κάλιο σε ποσότητα διπλάσια από το χορηγούμενο άζωτο. Στη συνέχεια μειώνουμε την ποσότητα καλίου στη δόση συντήρησης ηοποία είναι ίση με τη δόση αζώτου (Κ2Ο = Ν). Αν σύμφωνα με τη φυλλοδιαγνωστική το Κ στα φύλλα ανέρχεται σε 0,3-0,5%, τότε συνιστάται η χορήγηση 4-10 κιλών θειικού καλίου ανά δένδρο σε μία δόση. Για συγκέντρωση Κ των φύλλων 0-5-0,7% χορηγείται ετησίως Κ σε πο- σότητα διπλάσια από το χορηγούμενο άζωτο. Τέλος αν η συγκέντρωση του Κ στα φύλλα είναι μεγαλύτερη από 0,9%, τότε δεν συνιστάται χορήγηση Κ. Άλλα στοιχεία: Πολύ συχνή είναι η τροφοπενία βορίου στην ελιά. Η διόρθωσή της γίνεται το χειμώνα με την προσθήκη βόρακα η βορικού οξέως στο έδαφος σε δόση 300-500 γρ./δένδρο, σε δένδρα πλήρους ανάπτυξης και παραγωγής. Για δένδρα μικρότερης ηλικίας προτείνεται η χρήση 10-15 γρ. βόρακα για κάθε έτος ηλικίας από τη φύτευση στο χωράφι. Οι ποσότητες αυτές πρέπει να δίνονται κάθε 3-4 έτη, ή όταν παρατηρηθούν συμπτώματα σε κάποιο δένδρο του ελαιώνα. Λιγότερο συνήθεις είναι οι τροφοπενίες ασβεστίου και μαγνησίου. Η διόρθωση της τροφοπενίας ασβεστίου γίνεται με την προσθήκη 5-10 κιλών οξειδίου του ασβεστίου ή μαρμαρόσκονης ανά δένδρο, το φθινόπωρο και το υλικό ενσωματώνεται σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο βάθος. Η τροφοπενία μαγνησίου αποκαθίσταται με την προσθήκη 300-500 γρ. οξειδίου του μαγνησίου (π.χ. 1,2-2,0 κιλά/δένδρο κιζερίτη ή 3,0-5,0 κιλά θειικό καλιομαγνήσιο ή ψεκασμό των δένδρων με 2-4% διάλυμα υδατοδιαλυτού θειικού μαγνησίου). Διάθεση –Τυποποίηση Υπογραμμίζεται εδώ το γεγονός ότι μεγάλο μέρος της ελιάς που διατίθεται στην εγχώρια κατανάλωση, είναι σε μορφή χύμα. Εκτιμάται από παράγοντες του κλάδου, ότι σε ποσοστό μεγαλύτερο του 55% , η διάθεση του προϊόντος είναι σε μορφή χύμα, μέσα από τα διάφορα σημεία λιανικής πώλησης, ακόμη και από τα super markets. Οι εργασίες της τυποποίησης, ξεκινούν με τη διαδικασία επιλογής του ελαιοκάρπου από ελαιώνες της ελληνικής υπαίθρου. Στη συνέχεια αρχίζει η επεξεργασία της ελιάς στις εγκαταστάσεις των βιομηχανικών - βιοτεχνικών μονάδων, με τις διαδικασίες καθαρισμού, διαλογής, ωρίμανσης, συντήρησης και τυποποίησης του καρπού σε πρακτικές και πολύ ελκυστικές συσκευασίες που διασφαλίζουν την ποιότητα της ελιάς έως τη στιγμή της κατανάλωσής της. Όλες αυτές οι εργασίες γίνονται με τη βοήθεια σύγχρονων μηχανημάτων που εγγυώνται την υγιεινή και την καθαριότητα τόσο της ελιάς όσο και του περιβάλλοντος. Οι βασικές όμως συσκευασίες που διατίθεται το προϊόν είναι: · Δοχείο 13 κιλών και κουβαδάκι 5 κιλών · Ελιές σε κενό αέρα (5 κιλά) · Ελιές σε φάκελο 250 gr. · Ελιές σε βάζο 215 gr. · Ελιές σε κονσέρβα (καλαμών) Από την ελιά παράγεται και η βρώσιμη ελαιόπαστα που διατίθεται σε κονσέρβα ή βάζα 1. Κονσερβοελιά Η μεγαλύτερη ποικιλία επιτραπέζιας ελιάς. Καλλιεργείται κυρίως στη στερεά Ελλάδα (Αγρίνιο, Άμφισσα, Αταλάντη, Αγ. Κωνσταντίνος) όπως επίσης στο Βόλο και στην Εύβοια. Στην ποικιλία της κονσερβοελιάς περιλαμβάνονται οι πράσινες ελιές, οι μαύρες ελιές και οι ξανθές ή ασπροκόκκινες ελιές. Οι πράσινες ελιές συλλέγονται από το δέντρο από τα τέλη Σεπτεμβρίου έως τα μέσα Νοεμβρίου. Ο καρπός είναι πρώιμα κομμένος και με την κατάλληλη επεξεργασία είναι έτοιμος προς βρώση σε μικρό χρονικό διάστημα από τη συγκομιδή του. Οι μαύρες ελιές συλλέγονται από τα δέντρα από τα μέσα Νοεμβρίου έως τα μέσα Ιανουαρίου. Ο καρπός είναι ώριμος όταν συγκομίζεται από το δέντρο. Οι μαύρες ελιές είναι διαδεδομένες σε ξένες αγορές με πολλές ονομασίες (Μαύρες Άμφισσας, Μαύρες Αγρινίου, Μαύρες Βόλου) ανάλογα με τον τόπο παραγωγής. Οι ξανθές ελιές συλλέγονται από τα δέντρα από τέλη Οκτωβρίου έως τέλη Νοεμβρίου. Ο καρπός συγκομίζεται μεσοπρώιμα από το δέντρο. Οι ξανθές ελιές με ξύδι αποτελούν εξαιρετικό συνοδευτικό μεζέ του ούζου. 2. Καλαμών Οι ελιές καλαμών είναι μια εξαιρετική ποικιλία επιτραπέζιας ελιάς ονομασίας προέλευσης. Καλλιεργείται κυρίως στους νομούς Μεσσηνίας , Λακωνίας και σε σημαντική έκταση της ευρύτερης περιοχής του Αγρινίου και Φθιώτιδας στην περιοχή Αταλάντης .Ο καρπός συλλέγεται ώριμος από το Νοέμβριο έως τα Χριστούγεννα. Με την κατάλληλη επεξεργασία (χάραγμα, άλμη, ξύδι) έχουμε τις χαρακτές ελιές καλαμών σε οξάλμη, μια εμπορική ονομασία ιδιαίτερα διαδεδομένη σε Ελλάδα και εξωτερικό. 3. Χαλκιδικής Καλλιεργείται εξ' ολοκλήρου σχεδόν στη Χαλκιδική. Είναι γνωστή και ως Γαϊδουροελιά λόγω του μεγάλου μεγέθους του καρπού. 4. Θρουμποελιά Η θρουμποελιά καλλιεργείται στην Αττική, σε νησιά του Αιγαίου (Χίο, Σάμο, Νάξο) στην Κρήτη και στη Θάσο. Έχει την ιδιότητα κατά τη διάρκεια της ωρίμανσης να ξεπικρίζει πάνω στο δέντρο από μόνη της. Και ενώ το λάδι, κείνο το λίγο που έτρωγαν, δεν είχε προβλήματα πικρίλας γιατί το πικρό συστατικό του ελαιόκαρπου, η ελευρωπαϊνη, είναι υδατοδιαλυτό κι έφευγε με τα λιόζουμα, στην περίπτωση της χρήσης της ελιάς σαν φρούτο το πρόβλημα της πικρίλας ήταν μεγάλο. Πράγματι ο καρπός της ελιάς, είτε ανώριμος είτε ώριμος, είναι πικρός. Εκτός από τον καρπό μιας ποικιλίας, τηςθρουμπολιάς. Κι αυτό λόγω κάποιας τυχαίας μετάλλαξης, δεν φαίνεται να έβαλε σ’ αυτή το χέρι της η Αθηνά, όταν ο καρπός ωριμάζει ξεπικρίζει μόνος του πάνω στο δέντρο. Η θρουμπολιά συναντιέται αιώνες τώρα στα νησιά του Αιγαίου και σε μερικές παράκτιες περιοχές της στερεάς Ελλάδας. Άλλο μυστήριο τώρα . Πότε έγινε η μετάλλαξη της θρουμπολιάς; Πριν να αρχίσουν οι έλληνες να τρώνε της ελιές ή μετά; Αυτό έχει σημασία. Γιατί αν έγινε πριν τότε οι έλληνες μάλλον μάθανε να θρέφονται με ελιές τρώγοντας θρουμπολιές. Κι οι καλαματιανοί πρέπει να στήσουνε μνημείο στην θρουμπολιά. Αν η μετάλλαξη έγινε ενώ ήδη είχαν αρχίσει να τρώγουν τις ελιές ξεπικρισμένες ,τότε,από την μια, η θρουμπολιά έχασε το λεωφορείο, κι από την άλλη ίσως ανήκει στους έλληνες η ευρεσιτεχνία του ξεπικρίσματος με το αλάτι, γιατί το ξεπίκρισμα βάζοντας τις ελιές στο νερό μάλλον πρέπει να είναι μεσανατολίτικο (λένε πώς στα μινωικά τραπέζια αφθονούσαν οι ελιές). Μέχρι που να βρουν τις απαντήσεις οι επιστήμονες ας πιστέψουμε ότι οι έλληνες , με την βοήθεια της Αθηνάς, χρησιμοποίησαν το αλάτι, η ανακάλυψη του οποίου πρέπει να οφείλεται σε προηγούμενους θεούς άλλων τόπων, για να ξεπικρίνουν τις Μεγαρίτικες ελιές. Έβαζαν, λένε, μέσα σε κοφίνια ένα στρώμα από μεγαρετικες ελιές κι ένα στρώμα αλάτι μετά άλλο στρώμα ελιές κι άλλο αλάτι μέχρι που να γεμίσει το κοφίνι και τις άφηναν για μερικό καιρό ώσπου το αλάτι έβγαζε τα ζουμιά και οι ελιές ξεπίκραιναν και διατηρούνταν. Φαϊ για κροίσους! αν λάβουμε υπόψη μας το κόστος του αλατιού εκείνα τα χρόνια. Ήταν και είναι οι περίφημες ελιές ξηράλατος που με τα χρόνια διαδόθηκαν από τους έλληνες σ’ όλη την Μεσόγειο και πέρασαν στην ιστορία με το όνομα οι ελληνικές ελιές. Γι αυτές μιλάει κι ο Columella στο Re de Rustica το 60-65 π.Χ., ενώ ακόμη σήμερα οι αλγερινές ελιές ετοιμάζονται μ’αυτή την μέθοδο και τις λένεελληνικού τύπου. Η ανακάλυψη της χρήσης του αλατιού για το ξεπίκρισμα άνοιξε και τον δρόμο στην χρήση της άλμης στην συντήρηση των ελιών Οι μεσσήνιοι οι οποίοι ‘‘φιλοσοφούσαν γαρ μετ’ ευτελείας και φιλοκαλούσαν άνευ μαλακίας‘‘, μην ξεχνάμε ότι ο Περικλής είχε μεσσηνιακή καταγωγή, αφού χάραζαν τις ελιές άρχισαν να προσθέτουν και λίγο ξύδι ρετουσάροντας το οργανοληπτικό μπουκέ τους. Κι έτσι γεννήθηκαν οι περίφημες μεσσηνιακές ελιές Καλαμών. Από το σημείο αυτό και μετά το πήδημα μέχρι τον Ρίτσο και τον Βάρναλη ήταν… ψύλλου πήδημα.